Kneden is... opwindend

Ik vind kneden opwindend. Na vier keer zelf pasta maken ben ik helemaal verslaafd aan tien, twintig minuten duwen en trekken aan dat elastische deeg in wording. Ik begrijp ook voor het eerst de uitdrukking 'een kneedbaar type'. Ik dacht daarbij altijd aan kleien. Maar als je een keer een hoop smurrie onder je handen hebt voelen veranderen in een stevige bal, en daarna die bal hebt voelen veranderen in iets stevigs en gespierds, bijna als een bil, als je voelt dat die bal terug begint te praten en je handen vertelt wat je moet doen... dan weet je pas wat kneden is. En dus heb ik me voorgenomen te gaan experimenteren met zelf brood bakken. Maandagnacht bakte ik deze foccacio voor mijn gasten. Ik roosterde een paar stukjes om te beleggen met gemarineerde paprica en stukjes ongezouten ansjovis en een plukje peterselie. Wel veel werk voor een broodje vis, maar goed. Gelukkig is het bevredigend werk.