Hoera hij is er weer, de eigen aarbei. Die niet eerst de halve wereld rond is gevlogen. Bij de Spar zagen ze er afgelopen maandag trouwens niet erg smakelijk uit. Donker en licht, zacht en hard door elkaar. Bah.
Dat ze ook écht in het wild kunnen groeien ontdekte ik een half uur later, toen ik deze eenzame aarbei, een kittig klein hapje, spotte bij de Burcht in Leiden. Niet geplukt omdat ik weet dat een doorsnee model hondenpoot hier gemakkelijk overheen past. Ik begreep trouwens vanochtend uit De Dikke Van Dam dat wilde aardbeien het in Europa nooit geweldig deden. Pas in de zeventiende eeuw ontdekte Hollandse tuinders dat ze veel smakelijker resultaten oogstten met Amerikaanse jongens.Aarbeien zijn nu typisch zo'n symboolvrucht voor de Close Cooker. Je eet ze natuurlijk alléén als ze uit Nederland komen, alléén als ze in het seizoen zijn. Je zou ook wel gek zijn om anders te doen: de rest van het jaar zijn ze duur en vaak niet eens lekker.
Ik eet alleen maar aardbeien uit eigen tuin. Het lijken ook de enige aardbeien te zijn waar ik tegen 'kan'. Van die meuk uit de winkel krijg ik altijd jeuk en last van mijn keel. Gelukkig is de oogst weer groots dit jaar.
BeantwoordenVerwijderen