Gaatjespannenkoek

Ik heb me altijd afgevraagd waarom in fabriekspannenkoeken van die rare gaatjes zitten. De afstand ertussen is zo gelijkmatig dat ik dacht dat ze in een speciale mal werden gebakken. Naïef natuurlijk: de gaatjes ontstaan door de melk aan te lengen met water. Dat ontdekte ik vandaag toen ik maar 8 deciliter melk bleek te hebben en 10 à 12 nodig had. "Joh vul aan met water", zegt mijn vriendin. Nou, goed dan. Geen zin in winkelen. Schoonopa, mijn grootste pannenkoekenfan, was er al en van kleuren met kleindochter krijg je honger. Toen zag ik ze: de gaatjes. Als ik heel goed mengde vlak voor het bakken ging het nog wel maar als ik dat verzuimde had ik gaatjes. Logisch ook. Water verdampt. En water mengt niet perfect met het melkvet. Na het roeren zoeken water- en melkdeeltjes hun eigen soort weer op. En met dat water erbij raakt het water in de meerderheid. Of zo. Vast geen wetenschap van de bovenste plank, maar het zou me niets verbazen als de in de fabriek water en melk 1:1 mengen. Lekker goedkoop. Aspartaam erin. Wat smaakversterkers. Beetje eetbare bruine verf voor de moedervlekjes. Ga zo maar door. Voor mij is Close Cooking met pannenkoeken begonnen. Ik vond die rare flessen en mixen raar duur voor een beetje bloem, ei, melk en zout. Als je de ingrediënten zelf koopt ben je per pannenkoek een kwart goedkoper uit. En dan hebben we het nog niet eens over de rotzooi die verder wordt toegevoegd, maar daar was ik toen nog niet zo mee bezig. Ik begon uit pure krenterigheid die dingen te bakken vanuit de basisingrediënten. Zo raakte ik eraan verslaafd te willen weten waar mijn eten vandaan komt. De pannenkoek op de foto is van Nederlandse melk, Nederlandse boter, Nederlandse bioeieren en Nederlandse tarwe. Alleen dat zout nog.