Seitan

In mijn nieuwe vegetarische kookboek ben ik warm gemaakt voor Seitan, een vlezige structuur gemaakt van tarwebloem. Je wast het deeg tien minuten tot een kwartier onder de kraan en dat vind ik een mooi ritueel. Helaas meldde het boek dat dat met Manitoba-meel moet, nog harder dan durum, afkomstig uit Canada. In Italië is dat overal verkrijgbaar, hier heb ik het nog niet gevonden. Volgens dit recept kan het echter ook met gewone bloem. Hoera. Deze site geeft wat meer praktijktips, bijvoorbeeld dat veel tarwe gebleekt is en daarin de gluten zijn gebroken en dat je dan dus geen seitan krijgt, want het draait allemaal om de eiwitstrengen. Biobloem dus, bij voorkeur. Dat maakt seitan wel weer prijzig: kilo nodig voor 300 tot 400 gram seitan. En dat je de seitan niet per se zo lang onder de kraan hoeft te houden, maar ook een uur in een bak water kunt laten staan en in dat water afspoelen. Minder romantisch, maar scheelt een hoop water. Het water kun je zelfs gebruiken voor een soep. Spreekt me niet zo aan, maar ach. Tante Tuut geeft ook stap-voor-stap-plaatjes en gebruikt erg veel warm en koud water (hoezo milieuvriendelijk). Het ziet er niet lekker uit, tot je teruggaat naar Vegaterranean. Ik ga het gauw proberen en ben razend benieuwd naar de vegetarische Stroganoff met rijst.