Op kaasjacht

Het boekje Echte kaas, De lekkerste ambachtelijke kazen uit Nederland van Eric van Veluwen, dat op een nu nog dikke stapel voor geen geld bij de Slegte is te bestellen, bracht mij tot de wens om een echt Nederlands kaasplankje te kunnen presenteren. Dat is met behulp van biologische kaasboer Willem die woensdag tegenover de V&D staat, aardig gelukt.

Een Close Kaasplankje
Hier mijn eerste Close Kaasplankje. Van links naar rechts: Lady Blue, blauwe geitenkaas uit het Drentse Nooitgedacht, een Bastiaansen Blauw uit Brabant, een roodkorst van Landana en een Machedoux uit Groningen. De Landana kocht ik overigens bij 't Geertje. Let op: hier is praktisch alleen maar gewerkt met rauwe melk. De Lady Blue is echt een ontdekking. Enorm pittig. Dreigt wel weg te lopen als je 'm niet snel opeet.

Het is wel bijna altijd Geit of Gouda
We hebben ons met deze kaasjes zeker niet verveeld, ondanks het feit dat je in Nederland als je iets anders wilt dan Gouda bijna altijd met geitenkaas wordt geconfronteerd. Wat overigens aan de smaakvariatie niet echt te merken is. Je kunt voor deze kazen helaas niet bij je vertrouwde kaasboertje op de markt terecht, die verkoopt je liever iets uit Frankrijk. Bovengenoemd boekje bleek trouwens extra leuk toen maar liefst vier kazen echt uit de buurt bleken te komen: Leidse, natuurlijk, maar ook de prachtige weide- en oplegkazen uit Gouda. We kunnen hier nog wel even mee voort!

Drentse Dragonkip

Eindeloos plezier heb ik van mijn nieuwe kookboek. Dit keer kookte ik voor mijn broer en zijn vriendin een Drentse kip met dragon, Vlaams witbrood, puree en prei. Het is me tot nu toe nog nauwelijks 'closer' gelukt. Al doende kwam ik erachter dat scharrelvlees mogelijk nog beter is dan biologisch. Biologisch vlees komt uit heel Europa, maar volgens mijn slager Filippo in de Jan Vossensteeg komt scharrelvlees bijna altijd uit Nederland en Duitsland, domweg omdat in andere landen deze productiemethode nauwelijks succesvol is. Hoe dan ook weet hij meestal vrij precies waar zijn vlees heeft gescharreld. Interessant. Maar los daarvan ook lekker. De prei met citroen, thijm en honing maakte ik al eerder. Puree hoef ik niet uit te leggen. Brood was voor de sier en omdat mijn dochter geen puree lust.

Varkenshaas met rode bessen en rösti

Gaan we niet veel woorden aan vuil maken: chutney van rode bessen is heerlijk met varkenshaas. En die chutney moet op. Varkenshaas moet na dichtschroeien ongeveer vijfentwintig minuten zachtjes gaarstoven. De rösti maakte ik met dit heerlijke eenvoudige recept. Let bij de kaas ook een beetje op, die rasp je natuurlijk net als de aardappelen zelf want je betaalt je scheel voor een restproduct. Wat groenten betreft maakte ik het me gemakkelijk dit keer met stoomgroenten uit de diepvries.

Plaatsoep

Ai, ai, ai. Deze soep is zó mooi als hij net uit de oven komt. Heerlijke Hollandse paprica's, tomaten en uien drie kwartier roosteren in de oven en daarna in een paar handomdraaien verpulveren met mijn andere beste verjaardagscadeau: een Flotte Lotte passeerzeef. Met een beetje tuinkruidenbouillon is de soep al klaar. Net als de gazpacho een robuuste en tegelijkertijd zo verfijnde smaak die je doet zweren dat je nooit meer soep uit een pakje maakt. Koop dat kookboek nou, Vers uit de tuin, je krijgt geen spijt!

Shoppen bij de boer

Nee, shoppen bij de boer is niet hetzelfde als Close Cooking. Dat klinkt onlogisch, maar dat heeft alles te maken met het volgende: thuiskoks hebben doorgaans niet de hele dag om te winkelen. Dus zijn ze voor (een groot deel van) hun inkopen afhankelijk van de dichtstbijzijnde supermarkten. Als die massaal overgaan op seizoensgroenten uit eigen land, bereiken we iets moois. De Close Cook probeert dit te stimuleren door zoveel mogelijk verse producten uit eigen land te kopen. Ja, dat kan natuurlijk het beste bij de boer. Zoals bijvoorbeeld bij Boerderij 't Geertje, waar naast kaas en melk ook wel eens tomaten en komkommers worden verkocht. Maar daar moet je dus de tijd voor hebben en tegenaan lopen. Dus van mij hoeft het niet. Maar omdat ik het zelf leuk vind ben ik beetje bij beetje een lijst aan het maken van boerderijen die hun producten bij wijze van spreken aan de weg verkopen. Leukste initiatief dat ik daarbij tegenkwam is de Zelfplukmoestuin aan de Geerweg nummer 4 in Zoeterwoude, vlakbij 't Geertje. Zelf oogsten en wat geld in het potje.

Wow, een Wellington!

Voor vriendin en schoonvriendin gemaakt toen ik zelf ergens anders ging eten: een Wellington. Het recept is te lezen in De kookrevolutie van Jamie Oliver. Een boek met leuke, snelle recepten maar soms haaks op Close Cooking omdat vaak uitgegaan wordt van halffabrikaten van onbestemde herkomst, zoals in dit geval bladerdeeg. Helaas is bladerdeeg niet makkelijk zelf te maken en wordt een Wellington erg zwaar met zelfgekneed deeg zonder luchtige laagjes. De groenten laten zich echter wel uitstekend van dichtbij halen en met scharrel- of biologische gehakt zit je natuurlijk als een boontje. Los van al dit ideologische geklets is een Wellington niet alleen een chique woord voor gehaktbrood, maar ook ontzettend leuk om te maken. Serveren met HP brown sauce (in Leiden verkrijgbaar in de Britse winkel aan de Botermarkt), dat spreekt!

Het beste verjaardagscadeau ooit

Het is een geluksjaar voor mij. Ik kreeg eerst het beste vaderdagcadeau ooit. Daarna de beste zoon ooit. Vervolgens het beste kraamcadeau ooit. En nu het beste verjaardagscadeau ooit: Vers uit de tuin van Sarah Raven. Eindelijk kan ik eens een boek aanprijzen dat in de winkel ligt: het is net uit. Sarah Raven heeft een boerderij en kookt met de seizoenen. Het boek is georganiseerd op groenten in hun oogsttijd, zoals ik zelf ook aan het proberen ben met mijn recepten. Voor een moestuingevoel hoef je geen moestuin meer te hebben en zelfs geen groenteabonnement.

Verjaardag I: gazpacho

Ik werd voor de tweede keer vader en kort daarna voor de achtendertigste keer jarig en ik dacht: ik doe toch maar een etentje. Broer en diens nieuwe vriendin uitgenodigd en aan de slag met mijn die dag gekregen kookboek. Vooraf: een heerlijke, ijskoude gazpacho met tomaten en komkommer. Een hoop gesnij en natuurlijk ook maar weer vier apparaten vies gemaakt en alle kastjes overhoop; maar wat een feestelijke entree.

Verjaardag II: Orzo met gepocheerde zalm

Goed, de zalm komt niet van om de hoek maar een mens moet eten. Hij is wel MSC-goedgekeurd. En het graan van de pasta stond te wuiven in Zuid-Italië, ik heb inmiddels begrepen dat dat bijna niet anders kan. Maar die spinazie en die erwten: Hollands, hoor! Een gerecht dat ik een jaar geleden vond in de Delicious en nog vaak maak. Pocheren is een mooi woord voor een kwartiertje laten staan in water dat je hebt laten koken met witte peper en laurier. Dat meng je daarna met de orzo, de spinazie en de erwten en maak je af met van die in je mond exploderende korrels zeezout.

Verjaardag III: trifle

En we sloten af met een verrukkelijke frambozentrifle met eierkoeken. Aangezien het hoofdgerecht licht en niet te veel was, kon deze Nederlandse variant van een traditioneel Brits recept er nog makkelijk bij.

Bessenplet

De seizoenskok moet natuurlijk onvermijdelijk aan de chutney of bessenplet. Een van die fijne manieren om wat langer te kunnen genieten van iets dat er op een gegeven moment even niet meer is. Op dit moment zijn de bessen er nog overal verkrijgbaar en is mijn chutney al weer bijna op, maar ach. Heerlijk met varkenshaas en rösti of met een scharrelschnitzeltje. Het recept is erg eenvoudig, houd wel rekening met lange wachttijd. En vergeet niet om van te voren even lekker truttig een weckpot te gaan halen bij Dille en Kamille. Het resultaat is enkele maanden houdbaar, mits je de pot goed uitkookt met soda en daarna steeds met een schone lepel graaft. Niet stiekem aflikken.

Rucolataart

De taartvorm, aangeschaft om papa bezig te houden en werkeloos na de pruimentaart, moest maar weer eens uit de kast onder de trap voor een heerlijke quiche met rucola en prei uit Het grote vegetarische kookboek van Susan Tomnay, waarin rucola nog raket heet. Wordt helaas niet meer gedrukt maar is antiquarisch nog wel verkrijgbaar. Het recept beviel prima maar we hadden van de rucola, in een salade zo lekker pittig aanwezig, meer verwacht. Misschien volgende keer wat meer gebruiken of niet combineren met prei.

Kraamverwennerij: risotto

Je bent geen vrouw als je niet smelt van risotto. Dus dit moest even, in de kraamtijd van zoon Mats. Jammer genoeg is dit recept met rijst, parmezaan en de onnodig onbevestigde herkomst van de erwten en de rucola ook nog eens zo'n beetje 0% Close Cooking. O nee, van de champignons weet ik het wel zeker. 10% dan? Ik vind sowieso dat rijst moet kunnen. Het recept heeft dan wel potentie. Nou ja. Ik moet natuurlijk wel af en toe laten merken dat de principes wijken voor de vriendin. Zeker als die net is bevallen. Psst: vergeet het klontje smeltende Nederlandse roomboter niet!

Groene Heksensoep

De andijvie die ik over had van mijn zomerse stamp, ging de zondag daarna in de soep. Fruiten, koken in kippenbouillon en pureren, daar is niets aan. Ik maakte er lekkere gehaktballetjes bij met nootmuskaat en kruimels van mijn eigen boerenwitbrood. Een feestje. En ik onthoud het recept maar even voor het eerste heksenpartijtje van mijn dochter. Andijvie wordt heel mooi heldergroen en dat ziet er met geborrel en ballen lekker griezelig uit.

Pasta Tevredenheid

Jep, mijn eerste eigen tomatensaus gemaakt door de tomaten even in kokend water te doen, te ontschillen en de rest eerst door een robuste en daarna door een fijne zeef te persen met een pollepel. Het resultaat: een heerlijke, zachte tomatensaus. Dat is dan wel te danken aan het soort tomaten. Ik gebruikte Aromio. Eerder maakte ik een tomatensaus met grote trostomaten maar die waren van binnen nog erg hard; het vlees zelfs bijna wit. Bah. Ik verfijnende de saus met gesmolten mozarella, geraspte parmezaanse kaas, een babyteentje knoflook en verse basilicum. Pasta Tevredenheid dus. Genieten van bijna niets.

Apparaat gezocht
Nou ja, tot je de afwas ziet. "Het was heel lekker hoor", zegt mijn vriendin die niet gekookt heeft en dus moet afwassen. "Maar wel een hoop troep voor zo'n lullig beetje saus." Die beraadt zich nu dus op een apparaat voor mijn zelfgemaakte sauzen. Mijn oma had er een, volgens mijn vader, die tegenspreekt dat zij haar fameuze omasoep met een pakje maakte. Hij is ook al op onderzoek uit, mijn vader. Wordt vervolgd!

Pruimenyeah!

O yeah, het is weer pruimentijd. Voor het eerst dat ik het opmerkte overigens. Met mijn neus nog wel. In de Hoogvliet, die een paar bakken heerlijke rijpe, Hollandse pruimen had liggen die nog nét niet barstten. Een tengere, licht dementerende heer mocht ze niet pakken van zijn vrouw. Alleen de harde zure. Dat snap ik nu niet. Als het pruimentijd is, wil ik niet nóg langer wachten.
Ik nam mijn schatjes voorzichtig mee naar huis en bakte een pruimenkruimeltaart uit de Delicious van augustus, vast nog wel te krijgen in de winkel. Tip: vanilleroom. Zet een bakje ongeklopte slagroom voorzien van vanillestokje met het dekseltje weer dicht in de koelkast. Uurtje later al klaar. Sopgevaar, dus opdienen in een minischaaltje.

Zomerse Andijviestamp

Andijvie is maar twee maanden per jaar niet verkrijgbaar en die vallen... precies in de winter. Dus 's zomers stampen? Stamp er maar op los! Bijvoorbeeld met knoflook en gehalveerde cherrytomaatjes. Zelf vind ik het lekker om de stamppot robuust te houden, dus met nog iets brokkige puree en de andijvierepen niet meer meeverwarmen maar zo de tafel op. Het gebruikte recept vermeldt ook Catalaanse worstjes maar die kon ik niet biologisch krijgen.

Aardappelen van wel heel dichtbij

Hij is praktisch mijn buurman, meneer Collé van het Aardappelpakhuis aan de Geregracht nummer 25, maar ik ging van de week voor het eerst bij hem op bezoek. Want aardappelen in de supermarkt komen zelden uit Nederland. Onzin dat ze er niet zouden zijn: het Aardappelpakhuis ligt er helemaal vol mee. En lekker, die kruimige Frieslanders! Ik maakte er een zomerse andijviestamppot mee. En Collé, die gaat mij vaker zien. Al was het maar om de sfeervolle, zwartwitte aardappeloogstfoto's van vroeger.